Если в прошлое, лучше трамваем
со звоночком, поддатым соседом,
грязным школьником, тетей с приветом,
чтоб листва тополиная следом.

Через пять или шесть остановок
въедем в восьмидесятые годы:
слева - фабрики, справа - заводы,
нетушуйся, закуривай, что ты.

Что ты мямлишь скептически, типа
это все из набоковской прозы, -
он барчук, мы с тобою отбросы,
улыбнись, на лице твоем слезы.

Эта наша с тобой останвока:
там - плакаты, а там - транспаранты,
небо синее, красные банты,
чьи-то похороны, музыканты.

Подыграй на зубах этим дядям
и отчаль под красивые звуки,
куртка кожаная, руки в брюки,
да по улочке вечной разлуки.

да по улице вечной печали
в дом родимый, сливаясь с закатом,
одиночеством, сном, листопадом,
возвращайся убитым солдатом.

Neem de tram als je terug wilt naar vroeger,
met een bel en een dronkelap naast je,
een vuil school kind, een wazig mamaatje
en een kielzog van tollende blaadjes.

Na de zesde of zevende halte
is het negentientachtig geworden
met fabrieken en leuzen op borden.
Sigaretje? Kom op, niet zo morren.

Wat is dat nou voor skeptisch gemompel
van het lijkt wel Nabokov – dat dacht je,
wij zijn tuig, hij was kapitaalkrachtig.
Ik zie tranen, ik wou dat je lachte.

Onze halte is hier, moet je kijken,
die affiches, en daar nog een spandoek,
donker hemelgewelf, rode banden,
een begrafenis met muzikanten.

Fluit maar mee in de maat met die gasten,
en haak af met muziekbegeleiding:
leren jek, hand in zak en verdwijnen
door de steeg van de eeuwige scheiding.

Naar je ouderlijk huis door de straat
van de eeuwige droefheid, vloei samen
met hun eenzame slaap, met de avond,
keer terug als een dode soldaat.

vertaling Anne Stoffel